Film in Seniorama

Na het genieten van deze prachtige ‘filmklassieker’ bleven we met elf personen in de nabespreking, ondanks de verlokking van een heerlijk kooroptreden in hetzelfde Seniorama.
‘In the Mood for Love’ wordt hoe langer hoe meer beschouwd als kandidaat voor de ‘10 beste films aller tijden’. In veel opzichten is dit verhaal over een ongewoon koppel, waarvan de partners een relatie hebben en die het zelf platonisch houden uit respect voor hun huwelijk, een perfecte film.
Maar vond ons Seniorama-publiek dat ook?
We sprokkelen enkele reacties. De cinematografie van de film is gewoon prachtig, al die uitgepuurde beelden, waar de kleine cast toch anderhalf jaar aan gewerkt heeft. De meeslepende muziek met fragmenten uit Nat King Cole waarmee we ons in de jaren ’60 waanden. Een mooi verhaal van gesublimeerde romantiek.
Wat een onbeslistheid, wat een beheersing van de gevoelens maar ook: wat een traagheid, er gaat niets vooruit in deze film! Iemand van ons zou niet graag leven in een beschaving waar gevoelens niet geuit mogen worden.
Een verfrissend liefdesverhaal, helemaal niet op z’n Hollywoods.
En bij het einde van de film wordt duidelijk dat een verleden, hoe passioneel ook, met de tijd vervaagt.
Joris Raeymaekers

Ondanks de hardnekkige slopingswerken aan het huis aan de overkant, hebben we toch genoten van deze prachtfilm. Hij werd naar een boek uit 2016 geregisseerd door actrice Eva Husson, haar vierde film, en speelt zich af in Groot-Brittannië in 1924.
De film bestaat uit twee grote delen: een hartstochtelijke liefdesscène tussen Jane, een dienstmeisje op een kasteel en Paul, de zoon van het naburige high society gezin. Deze prachtige scène wordt evenwel afgebroken als de jongeman verwacht wordt op een ontmoeting met zijn aanstaande bruid en haar ouders. Want onderweg naar dit geënsceneerd onderonsje verongelukt hij met de auto.
Het tweede deel vertelt dan hoe hoofdfiguur Jane de dramatische gebeurtenissen in haar leven verwerkt en een geliefde schrijfster werd.
De film is niet makkelijk te volgen, omdat er veel flashforwards en flashbacks in zitten, die de kijker aandachtig houden. Dat Jane schrijfster werd, kon je al voorzien omdat ze van in het begin iets heeft met boeken. Ze trouwt dan ook nog met een man die haar steunt, maar die vroeg overlijdt.
De grote vraag waar de kijker mee blijft zitten, wordt niet beantwoord: was het auto-ongeluk van Paul een echt ongeval of een zelfmoord? Hij had helemaal geen zin in het huwelijk met een opgedrongen bruid, misschien had hij de ontmoeting met Jane als een afscheidsviering op touw gezet. De manier waarop hij afscheid van haar neemt, doet trouwens zeer vreemd aan. Een dramatisch verhaal ophangen aan een stom ongeluk, dan nog met een auto op een landweg in 1924, lijkt een iets te gemakkelijke uitleg. Hoe dan ook, alleen al deze discussie maakte de film het bekijken waard.
Joris Raeymaekers

In het kader van de Leuvense Seniorenmaand liep ons vertrouwd zaaltje meer dan vol. We hadden de indruk dat de aanwezigen met een goed gevoel naar huis vertrokken, zodat weinig mensen achterbleven voor de nabespreking.
In EL BUEN PATRON speelt de flamboyante Javier Bardem de hoofdrol. Om het publiek voor te bereiden, overspoelden de producenten de aanplakborden in heel Spanje met Bardem in zijn rol in deze film. Het publiek was immers niet gewend om de man van Penelope Cruz te zien als een wijze, charismatische fabrieksdirecteur.
Als een goede vader ontfermt de man zich over zijn personeel, dat hij als zijn familie beschouwt en hij spreekt hen vaderlijk toe. Maar voor wie goed oplet heeft de man ook wel een aantal minder positieve trekjes. Hij die zich als de super-altruïst voordoet blijkt in werkelijkheid vooral gemotiveerd door eigenbelang en door het belang van zijn zaak.
Het fijne acteerwerk en de uitgekiende details maken van deze film een dankbaar kijkstuk. Het was dus ook een enthousiast publiek dat na de film huiswaarts vertrok. Er was af en toe hartelijk gelachen, niet zozeer met de Spaanse humor als met de fijnzinnige satirische toon van begin tot einde.
Joris Raeymaekers

Ons zaaltje liep vol voor de glansprestatie van actrice Emma Thompson in de rol van een gepensioneerde godsdienstlerares, die na de dood van haar man wel eens wat meer over seks wilde vernemen en ervaren. En dus een afspraak maakte met een sekswerker.
De aanwezigen waren zeker blij met de keuze van de film. Het was fijn om te zien hoe de persoonlijkheid van de beide protagonisten evolueerde doorheen de film. En hoe ook hun relatie daardoor veranderde en uitgediept werd. Een heel belangrijk gegeven daarbij is de zelfaanvaarding van de hoofdpersoon, wat zich uit in het laatste beeld, waar ze haar kamerjas afgooit en naakt voor de spiegel staat. De actrice vond dat één van de moeilijkste passages die ze ooit gespeeld had. Maar wel onmisbaar omdat het haar hele evolutie doorheen de film in één beeld samenvat. Het is een film over communicatie en het belang daarvan. Haar huwelijk had een essentieel gegeven gemist wegens gebrek aan goede communicatie met haar man. Als ze op het einde van de film aangesproken wordt door een oud-leerlinge, wil ze wel even haar strenge opvoeding van vroeger rechtzetten. Plots is ze weer de lerares die haar omgeving wil overtuigen van haar gegroeid inzicht.
Joris Raeymaekers

Records zijn meestal leuk, maar deze voorstelling brak het record in de categorie van het kleinste aantal toeschouwers. Het moest ooit eens gebeuren. De ijsvlakte rond Seniorama was de schuldige. Toch waren we het er allemaal over eens dat we een zeer mooie en bijzondere film gezien hadden.
Het echtpaar Halim en Mina hebben een klerenzaak in Marokko. Omdat Mina ziek is, hebben ze nood aan een derde kracht en werven ze een helper aan. Dat is hun eerste poging, blijkbaar, want de jonge Youssef wordt serieus op de proef gesteld. Maar geleidelijk aan ontwikkelt de jonge man zich tot een volwaardig lid van een wel zeer bijzonder gezin. Als Mina op het einde sterft aan kanker, wordt ze begraven in de blauwe caftan waaraan heel de film lang is gewerkt.
De acteurs zijn allemaal van verschillende herkomst (België, Frankrijk, Palestina) maar vormen een homogene cast, die veel uitdrukt door weinig te zeggen. Blikken en gebaren, lichtwerking en camerastandpunten vertellen alles.
Dit was de laatste voorstelling in lokaal Meester Jan; voortaan zijn we te vinden in lokaal Abraham, waar de eerste filmwerking van Seniorama trouwens is begonnen. Nog een woordje van dank aan de leiding van Seniorama, die kosten noch moeite spaarde om van Meester Jan een deugdelijk filmlokaal te maken en ons nu ook weer helpt bij de huisvesting in Abraham.
Joris Raeymaekers

Door het lobbywerk van de leerkrachten Spaans kende Madres Paralelas een grote toeloop.
Het was meteen de eerste test voor onze nieuwe apparatuur, die bij de start wat tegensputterde maar na een herneming een gesmaakte film te zien gaf. Niemand maakte achteraf aanmerkingen over de projectie, dus mogen we aannemen dat we op de goede weg zitten.
Almodovar componeert melodrama’s, en zoals een muziekcomponist heeft hij naast een hoofdthema ook een tegenthema in petto, een andere persoon die voor een stuk hetzelfde beleefd, maar met andere gevolgen. Die twee levens worden door de almachtige regisseur dan onder elkaar gekruist en tegengekruist. Door de titel die hij aan deze film gaf, liet hij al voor een groot deel in zijn kaarten kijken.
Daarbij viel het ook op dat hij voor de eerste keer in zijn werk duidelijk een politiek geladen thema aanboort: de opgraving van de slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog.
De levens van twee vrouwen, die in dezelfde kraamkliniek bevallen en dezelfde kamer delen, verlopen helemaal niet langs evenwijdige lijnen. Hun baby’s worden per ongeluk bij de observatie verwisseld (klassiek melodrama-gegeven, al vele malen verfilmd) en dan gaat Almodovar met de gevoelens van zijn kijkers spelen door meerdere plotwendingen.
De stilte in de grote zaal van Seniorama, waar een kleine veertig mensen aanwezig waren, bewees dat Almodovar zijn doel niet gemist had.
Joris Raeymaekers

In lokaal  Abraham begon de geschiedenis van de Filmgroep van Seniorama.
Nu zijn we er teruggekeerd na enkele jaren in Meester Jan te hebben  verbleven.
De eerste film in de nieuwe situatie is LIVING, een Engelse film uit 2022, die zich afspeelt in het Londen van 1952 een die een remake is van de film IKIRU van de Japanse grootmeester Akira Kurosawa uit 1952. Een Japanse scenarioschrijver zorgde voor de transpositie.
We vonden het een warme film, die een oproep bevat om positiever in het leven te staan. Dat gebeurt door een bediende van de dienst Openbare Werken van de gemeente Londen te portretteren, die de diagnose ‘kanker’ krijgt en wiens leven daarna een totaal andere wending krijgt. Hij wordt gesitueerd in het milieu van de ‘gebolhoede’ bureaucraten die zich zo weinig mogelijk inzetten om het publiek te helpen. Na zijn diagnose gaat hij werk maken van de aangevraagde aanleg van een openbare kinderspeeltuin en na zijn dood wordt hij geroemd om zijn grote inzet.
Humor is zeker niet afwezig in deze film bij het tekenen van de ambtenarij, maar ook in het samenleven van de hoofdpersoon met zijn zoon zit eenzelfde stroefheid en uitstelgedrag. Met als gevolg dat hij slechts aan één persoon iets over zijn ziekte heeft verteld.
Uiteraard is er veel gebeurd sinds de tijd waarin de film gesitueerd is, en is het woord ‘kanker’ niet meer het taboe-woord van toen. Maar toch kan de vraag gesteld worden hoe het komt dat wij mensen ons zo weinig bewust zijn van de dood, die iedereen wacht, tot we op een dag een fatale informatie te verwerken krijgen.
Joris Raeymaekers

Melati Wijsen, een geëngageerde jongere uit Bali, gaat op wereldreis met filmmaker Flore Vasseur en gefinancierd door filmster Marion Cotillard. Zo komen we op veel verschillende plaatsen, waar jongeren zich actief inzetten om concreet te werken aan een betere wereld. Hoe verschillend de verhalen van deze jonge mensen ook zijn, ze raken de kijker en dienen hem een dosis optimisme toe en, waar het kan, de lust om eraan te beginnen, liefst vandaag nog.

John, een 35-jarige ruitenwasser, bezoekt samen met zijn driejarig zoontje Michael een aantal gezinnen die zich kandidaat stellen als adoptie-ouders. We komen in een aantal gezinnen met verschillende toekomstvisies maar allemaal zijn ze van goede wil. Maar wat is eigenlijk Johns bedoeling met al die familievisites. Dat wordt ons pas aan het einde duidelijk, zowel voor het zoontje als voor de kijker, maar intussen hebben we genoten van een heerlijke vader-zoon relatie en heel veel menselijke warmte van het scherm op ons voelen afstralen.